vervolg

27 mei.
Het normale gebeuren, alleen toen we een paar km onderweg waren, ontdekte ik dat ik mijn jas vergeten was. Er zat een cadeautje in voor Mart, en het was nog koud ook. Een rood shirt opgehangen voor onze achtervolgers. Niet lekker gelopen. Voordat we Logrono in waren heel erg omgelopen. Het vrouwtje, dat daar al jaren zit om te stempelen zat daar inderdaad. Een stempel gekregen en verder Logrono in. Het is een grote stad. De refugio snel gevonden. Plaats op de 4e etage. Geen stapelbedden, maar gewoon bedden naast elkaar, ideaal. Wel uitkijken voor je hoofd onder het schuine dak. De stad ingegaan, en wie troffen we in de supermarkt, juist, Olivier. Weer met onze groep gegeten, Olivier geintroduceert en at ook mee. Weer leuk en mooi zo´n gebeuren. We blijven morgen hier, en Mart en Luus en Pierre gaan naar Torres om te kijken of mijn jas er nog ligt.
28 mei.
Hoefden niet echt vroeg op, maar konden niet in de refugio blijven voor een extra nacht. Danny wel, dat was een medisch geval. Tassen mochten wel blijven staan tot half twee. Vroeg de stad in, op een bankje wat gegeten naast een stel daklozen, die op karton sliepen. Hadden we die wel onze matjes kunnen geven. Wat gedronken in een cafe, waar de Spanjaarden alles gewoon op de grond gooien, zelfs brandende sigaretten. Goed weer op komst en het is al zo goed. Eerst maar even de andere refugio zoeken, voordat we naar de camping gingen kijken. Spullen opgehaald, stok weg. Verdorie, was er zo aan gehecht. Toch uiteindelijk gevonden. Eeen smsje van Mart, de jas is gevonden. Hiep. Toen naar de refugio gelopen, zou om 5 uur open gaan. Rugzak in de kerk gestald, Ria naar de camping gegaan en ik bij de refugio gebleven. Ria liep daarna naar de brug om de achtervolgers op te vangen. Na anderhalf uur kwamen ze eraan. Hartelijk weerzien. Hadden veel van onze signalen gemist. Ineens stond er een rij voor de deur van de refugio. Ik zei dat ik om 8 uur al daar was, dus plantte ik mijn tas vooraan.Geen gemor. De kreupele francaise was er ook weer. Om 6 uur kwam er een pastoor die ons de bedden wees. Maar Pierre en Rene hadden al 3 hotelkamers besteld. Dus werd alles anders. Ik de rugzakken gepakt en naar het pension gelopen met zijn allen. Zitten nu in een pension, ´s avonds de stad in, heerlijk weer en gezellig druk. En wie kwamen we tegen op ons terras, juist Olivier. En wie slaapt er in ons pension, juist ja, Olivier, ongeloofbaar. Gisteravond had ik aan Danny en Karin gevraagd waar ze sliepen. Op de 2e etage, en daar sliep Olivier ook, maarer waren meer kamers dus... Toen ik vanmorgen Danny ontmoette in de wasruimte vroeg hij hoe of ik geslapen had, goed zei ik. Nou zei hij die introducee van jou is een wereldkampioen snurker, niemand in de kamer had een oog dicht gedaan. What the hell what a noice a goldmedallist. Hier slaapt hij in kamer 2, dat is ver bij kamer 7 vandaan. Het was een bijzondere dag,